Ο παππούς Σωτήρης ακούμπησε στη κουπαστή του καραβιού που τον ξερίζωνε από τον τόπο του. Άφησε το βλέμμα του να αγκαλιάσει για τελευταία φορά την πατρίδα, τα νερά του Βοσπόρου, το λιμάνι της Χαλκηδόνας και λυγίζει. Αφήνει τα δάκρυα του να τρέξουν στα μάγουλα μες τα παχιά μουστάκια του κα ι ένας λυγμός βγαίνει από την καρδιά και αρχίζει μακρόσυρτο «αμάν» που σου τσακίζει την ψυχή. Η «Μυροβόλος» της Πόλης, το γαλακτοζαχαροπλαστείο στο Καντικιοϊ, παρελθόν.

Στον Άγιο Δημήτριο ένα μικρό μαγαζάκι κοντά στην παλιά Λαχαναγορά γίνεται το βήμα για την επιβίωση στον νέο τόπο «Μυροβόλος Άνοιξις». Όμως , όταν σουρούπωνε, κάθε βράδυ αυτό το «αμάν» έβγαινε από το στέρνο με σεβντά, κοιτάζοντας την ανατολή. Το μυαλό του παππού Σωτήρη δεν ησύχαζε. Έπρεπε να βρει τρόπο να γυρίσει πίσω.

Η αρχή μιας νέας εποχής για τη Μυροβόλο. Η γιαγιά Μαρίκα κοιμήθηκε για πάντα με το μαράζι που δεν γύρισε πίσω στην πατρίδα.. Ο παππούς Σωτήρης ακολουθεί.

Η γλυκιά πορεία συνεχίζεται από τον μπαμπά Μήτσο και τους θείους Γιάννο και Φάνη. Οι ποικιλίες και οι τερψιλαρύγγιες γεύσεις των συνταγών της ανατολής εναλλάσσονται με τραγούδια από κιθάρα, χαβάγια και φυσαρμόνικα , που κάθε βράδυ πριν κατεβούν τα στόρια τα τρία αγόρια αφήνουν να βγουν από την καρδιά τους κοιτάζοντας την ανατολή.